Aga Zapora

Edyta Skorupska: W jaki sposób spędzasz wolny czas?

Aga Zapora: Bardzo lubię wycieczki, choćby kilkugodzinne, ale jednak w zupełnie inne otoczenie, kilkadziesiąt kilometrów od miasta. Kiedy mam kilka wolnych chwil uwielbiam zrobić sobie coś dobrego do picia i siadać wygodnie z plannerem i planować, rozpisywać. Bardzo lubię czytać wieczorem. I pogłębia się u mnie kinomania – lubię oglądać konkretne filmy z rodziną, mężem, albo sama. Spisuję w plannerze reżyserów albo filmy do obejrzenia, i, kiedy mam wolne – oglądam właśnie te.

E.S: Na czym polega Twoja praca? Skąd wziął się pomysł na to, co robisz?

A.Z.: Moja praca to pisanie o planowaniu, o robieniu sobie przestrzeni na swoje, na nowe. O sposobach na skuteczne i dobre realizowanie marzeń, upragnionych zmian, projektów. Moja praca to też projektowanie narzędzi do planowania: plannerów, arkuszy. To wspieranie w działaniu. To przekazywanie przekonania, że warto się sobie przyglądać, siebie uczyć, pytać o to, co ważne, rezerwować na to czas i realizować, choćby powoli, krok po kroku.

Wcześniej prowadziłam własną firmę projektową. Ale doszłam do momentu, w którym byłam bardzo zapracowana, a jednak zupełnie nie w tym miejscu, w jakim chciałabym być. Funkcjonowałam z dnia na dzień w sposób, który mi kompletnie nie odpowiadał. I zdałam sobie sprawę, że skupiając się tylko na zadaniach do zrobienia, bez zadania sobie strategicznych pytań i bez wyznaczenia strategicznych planów – nie dotrę do tego, CO i JAK chciałabym robić, JAK chciałabym żyć.

Zaczęłam kreślić, wydobywać z siebie te większe cele, marzenia, i z tego wynikła właśnie PLANNERKA. Łączę w mojej marce pasję graficzną z pasją do planowania i z doświadczeniami, które „przeprowadziły” mnie przez stworzenie i codzienne realizowanie mojego projektu. Dzielenie się nimi i wspieranie innych osób w tych doświadczeniach naprawdę mnie fascynuje i nakręca.

E.S: Czy uprawiasz jakiś sport?

A.Z.: Nie uprawiam jakiejś jednej konkretnej dyscypliny, zależy mi po prostu na systematycznym ruchu. Biegam kilka razy w tygodniu rano, wracając po odprowadzeniu dzieci do szkoły, pływam raz w tygodniu i lubię ćwiczyć w domu – też raz w tygodniu. Bardzo dbam o stretching zawsze po ćwiczeniach.

E.S: Jak wyglądają Twoje poranki? Czym rożni się zwykły dzień od weekendów?

A.Z.: Wstaję bardzo wcześnie, ok. 5.00 (jeśli wypadnie mi położyć się później – wstaję później; dbam o osiem godzin snu). Piję szklankę wody, parzę kawę i siadam do pracy – rano to są strategiczne, najważniejsze, najprzyjemniejsze projekty.

Weekend różni się tym, że wstaję ok. godzinę później – i moje poranki są dłuższe, bo domownicy nie spieszą się, żeby wyjść z domu. I jeszcze tym, że po śniadaniu staram się już nie pracować.

E.S: Ulubione posiłki?

A.Z.: To i bardzo tradycyjne dania – pierogi z kapustą i grzybami, spaghetti napoli, spaghetti ze szpinakiem i śmietaną, esencjonalny rosół z makaronem, bigos (i tu – choć nie jestem wegetarianką – znów najchętniej bez mięsa, czyli nie-bigos, jak mnie poprawiają), młodą zasmażaną kapustę, ogórki kiszone i małosolne – czyli polska i włoska kuchnia bezmięsna, ale z drugiej strony – bliskowschodnie przystawki, mezze – hummusy, falafele, kiszonki. Uwielbiam takie kompozycje drobnych, różnych bezmięsnych przekąsek.

E.S: Czy dbasz o zdrowie?

A.Z.: Tak, zdecydowanie skanuję to, co przez siebie przepuszczam, zwracam na to uwagę, choć od czasu do czasu pozwalam sobie na grzeszki.

E.S: Czy na co dzień gotujesz zdrowo? Jakie kolory pożywienia królują w Twojej kuchni?

A.Z.: Na co dzień gotuję tradycyjną, polską i włoską kuchnię, często bezmięsne. Wydaje mi się, że jest kremowo-zielono-czerwono :) Przede wszystkim w zasadzie nie używam żadnych przetworzonych, gotowych składników; przygotowuję posiłki od podstaw, od najprostszych surowych składników.

E.S: Czy lubisz i czy jadasz słodycze? Co sądzisz o uzależnieniu od cukru – jak jest w Twoim życiu?

A.Z.: Mam w zasadzie jedną ulubioną słodycz: to czekolada z orzechami i karmelem.

Poza tym – lubię bardzo domowe słodkie wypieki. Lubię dobrą bezę, szarlotkę; takie wypieki jadam raz na tydzień/dwa/trzy tygodnie.

Uzależnienie od cukru – wierzę, czuję, że jest, i nie chcę cukru za dużo. Nie słodzę żadnych napojów.

E.S: Co sądzisz o modzie na „zdrowe gotowanie”?

A.Z.: Dobrze, że jest. Interesuję się, z chęcią próbuję nowych rzeczy i włączam je do repertuaru. Boję się tylko zawsze rewolucyjnego okrzykiwania skrajnych teorii, nagłych wskazań winowajców albo wybawicieli, a potem – zupełnie odwrotnych wyników badań; jak to na przykład było z margaryną czy solą.

E.S: Czy masz do polecenia jakieś swoje odkrycia: mam na myśli zdrowe kosmetyki, ciuchy, lub inne rzeczy, które wytwarzane są w małych manufakturach i mają wysoką jakość?

A.Z.:
Odkryłam świece Magdy Wieczorek – Moon Lights Soy Candles – niesamowicie pachnące, wydajne, sojowe. To taki rytuał tylko dla mnie, i jestem strasznie ciekawa kolejnych ich zapachów :)

E.S: Z czym kojarzy Ci się kolor zielony?

A.Z.: Z roślinnością. Z tym, że bardzo mi go czasem potrzeba, żeby wyjechać, i się w ten kolor zanurzyć, patrzeć, wąchać.

E.S: Jakie książki czytasz?

A.Z.: Był taki czas, że czytałam do snu książki kulinarne, mam ich sporą kolekcję. Teraz czytam dużo książek związanych z pracą, rozwojem osobistym; takich, z których się uczę. Lubię też autobiografie, pamiętniki; właśnie za nowy się zabieram :) No i ostatnio wpadła mi w ręce książka-reportaż o Miedziance – miasteczku na Dolnym Śląsku. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

E.S:Co Cię inspiruje w życiu?

A.Z.: Wszystko. To naprawdę trudno zamknąć w jakiejś kategorii. Jeśli akurat pracuję nad projektem, rozwiązaniem, wyzwaniem, to wyłapuję drobiazgi w zupełnie nieprzewidywalnych, przypadkowych sytuacjach, wypowiedziach, obrazach, scenach. Doznaję olśnień i „żaróweczek” :)
Bardzo inspiruje mnie podróż, kontakt ze sztuką – czy to jest galeria czy koncert. I inspiruje mnie zawsze coś nowego, czego się uczę.

E.S: Za co chcesz sobie podziękować?

A.Z.: Że umiem się zapalać do nowych rzeczy, a z drobiazgów – cieszyć jak dziecko. Że, jak już sobie coś upatrzę, wymarzę – to idę konsekwentnie w tym kierunku. Że się siebie nie czepiam; jak coś pójdzie nie tak – szukam rzeczowo przyczyn, rozwiązań i wyrozumiale biorę z tego wnioski na przyszłość. Że jestem ciekawa, i chcę robić nowe, iść do przodu; ale jak czuję, że czegoś nie chcę – nie zmuszam się. Że szanuję swoją intuicję.

Ale cudowne, wyzwalające pytanie, dziękuję Ci!

E.S: Czy jest coś ważnego w Twoim życiu czym chciałabyś się podzielić z innymi kobietami? Jakaś jedna, mocna rzecz?

A.Z.: To, że trzeba sobie zadawać pytanie o to, co dla mnie najważniejsze i czego najbardziej pragnę w tym momencie. I nie robić tego od święta, tylko jak najczęściej. I jeżeli z tych pytań wyniknie, że jest coś, co BARDZO chcemy zrealizować, to zawsze można znaleźć na to choćby chwilę systematycznie (dziennie, tygodniowo) i to robić, bo małe kroczki plus konsekwencja – to jest MOC!

E.S: Czy jest jakaś kobieta, którą chciałabyś zaprosić do kolejnej rozmowy przy zielonym stole?

A.Z.: Tak, to Ewelina Muc :)